"Noce królowej" - Mireille Calmel

Autorka: Mireille Calmel

Wydawnictwo: Książnica

Rok: 2014
Stron: 408

Historia matki Ryszarda Lwie Serce, Eleonory Akwitańskiej, która odmieniła dzieje średniowiecznej Europy

Latem roku Pańskiego 1137 na zamku w Bordeaux, przy wtórze pieśni trubadurów, odbywają się huczne gody. Przysięgę małżeńską właśnie złożyła Aliénor, dziedziczka książąt Akwitanii.
Piętnastoletnia księżniczka jest najlepszą partią ówczesnej Europy — piękna, wszechstronnie wykształcona i… żywiołowa. Swemu małżonkowi wniesie w posagu ogromne bogactwa, a jej posiadłości zapewnią mu olbrzymie wpływy i władzę. O rękę Aliénor z Akwitanii ubiegało się wielu kandydatów, lecz ojciec zaplanował jej małżeństwo z małoletnim Henrykiem Plantagenetem, hrabią Andegawenii. Jednak po niespodziewanej śmierci ojca opiekun dziewczyny postanawia wydać ją za Ludwika, dziedzica korony Francji. Tymczasem rówieśnica i powierniczka Aliénor, Loanna de Grimwald, ma proroczą wizję przyszłości swej pani: Aliénor ma zostać królową Anglii i zapoczątkować dynastię Plantagenetów. Wbrew politycznym układom Loanna dyskretnie kieruje poczynaniami księżniczki, by wypełniła się druidzka wróżba.

Ta historia zaczyna się w chwili, gdy obie bohaterki, Loanna de Grimwald oraz księżniczka Aliénor mają po dwanaście lat. Różni je wiele: ta pierwsza należy do rodu druidów i wieszczek, jest potomkinią czarnoksiężnika Merlina. Skromna, pokorna, wie, że ma służyć księciu Henrykowi oraz Anglii. Druga zaś bohaterka, to pełna uroku frywolna, szafująca swoimi wdziękami kokietka. Sojusz ich rodziców oraz los związał je ze sobą, rzucił w to samo miejsce, co zapoczątkowało ich przyjaźń, a nawet coś więcej.

„Nie miałam i nigdy nie będę miała żadnych praw oprócz tego jednego- pogodzić się ze swoim losem.”

Jednak ta potencjalnie pasjonująca powieść niestety została tutaj w większości sprowadzona do historycznego romansu- co jest moim głównym zarzutem. Pewne sceny miłosne, upojne chwili w gruncie rzeczy powtarzane i niepotrzebne, można było zastąpić przedstawieniem przeżyć bohaterów, ich rozterek, emocji, opisem sytuacji w kraju. Zabrakło mi tutaj także drzewa genealogicznego, które pozwoliłoby lepiej zapamiętać i umiejscowić postacie historyczne. Skoro także pisarka zdecydowała się przywołać „magiczne” pochodzenie Loanny, szkoda, że bardziej go nie przedstawiła.

Ciekawym elementem jest misja Loanny- za wszelką cenę doprowadzić do tego, by Aliénor, mimo małżeństwa z królem Francjii Ludwikiem, została żoną angielskiego dziedzica tronu- Henryka. Loanna mimo knowań innych, własnego pożądania, miłości do ukochanego mężczyzny, niezależnie od tego, ile to ją będzie kosztowało, nie może zboczyć z wybranej drogi. Mimo cierpienia, ogromu strat, straszliwej ceny (np. masakra w Vitry, czy nieudana krucjata).

Trudno mi powiedzieć, czy bohaterki wzbudziły moją sympatię. Aliénor z kapryśnym usposobieniem, pragnieniem władzy i licznymi kochankami mało daje się lubić. W Loannie trudno nie doceniać poświęcenia, ale to takie poświęcenie „po trupach do celu”, tłumaczy ona sobie, że jej działanie będzie usprawiedliwione, jeśli osiągnie swój cel. Dla tajemnej mocy wyrzekła się miłości, wstąpiła na drogę krwi, zdradziła, co pozostawiło gorycz i pozbawiło ją złudzeń. Jednakże przyjaźń i przywiązanie tych dwóch kobiet pozostało niezmienne. 

Reasumując „Noce królowe” jako powieść stricte historyczne wypadają blado, są raczej romansem z wątkami magicznymi w średniowiecznej scenerii. Stąd niestety po lekturze czuję niedosyt.

„Mam misję do spełnienia, dla niej przyszłam na świat i nic nie przeszkodzi mi w drodze do mojego przeznaczenia. Nawet miłość.”

OCENA: 4/ 6

Wyzwanie biblioteczne 2016