"Zamknięte pokoje"- Care Santos

Autor: Care Santos

Wydawnictwo: Sonia Draga
Rok: 2015
Stron: 448

Jest rok 2010. Violeta Lax, historyk sztuki z Art Institute w Chicago badająca twórczość wybitnego hiszpańskiego malarza Amadea Laxa (prywatnie jej dziadka), przyjeżdża do Barcelony. Po kilku dekadach administracyjnych przepychanek pełnomocnikowi spadkobierców artysty udaje się doprowadzić do otwarcia w ich dawnej rodzinnej rezydencji monograficznego muzeum Amadea Laxa, zgodnie z jego ostatnią wolą. Jednak podczas prac remontowych w pałacyku zostają odkryte zwłoki kobiety. Kim była denatka? Dlaczego ktoś zatuszował jej śmierć? I czy w tej sytuacji dojdzie do otwarcia muzeum? Odkrywając nowe fakty, Violeta zacznie zupełnie inaczej patrzeć na historię swojej rodziny…

Trudno mi było się oprzeć zapowiedzi powieści o mrocznych rodzinnych tajemnicach i nostalgicznej scenerii Barcelony. Czy jednak wykonanie w pełni przypadło mi do gustu?

Zostały tutaj przedstawione losy członków dawnej rodziny Lax: Marii teściowej (potem chorej na demencję), żony Teresy muzy malarza (o tym za chwilę), malarza Amadea- zimnego i eleganckiego, który nie stronił od kobiet i alkoholu, brata Juana, który został zakonnikiem; a także ówczesnej służby jak wiernej Conchity, byłej mamki i niańki chłopców. Znajdziemy tu wzajemne stosunki, uczucia i emocje, nieporozumienia, szaleństwo, spirytyzm, zdradę, upokorzenia i obsesję, które wywarły wpływ na dalsze wydarzenia.

Na pewno wyróżnia ten tytuł różnorodność narracji i stylu pisarskiego: zarówno czytelnik zapoznaje się ze współczesnymi mailami, jak i listami; słucha opowieści jakby ducha z domu Laxów, który oprowadza po posiadłości, zaglądając w zakamarki, zdradzając małe i duże sekrety. Zostały tu także zamieszczone opisy obrazów, które namalował Amadeo Lax, na których uwiecznił swoją żonę Teresę, z których najsłynniejszy był fresk o nazwie „Nieobecna Teresa”. A było to po tym, jak kobieta rzekomo porzuciła męża i syna na rzecz kochanka…

Uważam, że intrygującym zabiegiem jest przenoszenie czytelnika wstecz, po czym wracanie niespodziewanie do teraźniejszości, odsłanianie zagadki dwutorowo; jednakże miałam wrażenie, że w „Zamkniętych pokojach” za wiele jest niechronologicznych przeskoków czasowych. Ponadto nie wszystkie wątki znajdują swoje zakończenie, wiele zdarzeń jednak umyślnie okryto zasłoną zapomnienia i milczenia. Z kolei wiele podanych informacji nie ma znaczenia dla głównego wątku, a tylko przyciemnia obraz całości.

„Pogodzić się z częścią własnej przeszłości, której pozwoliła na ucieczkę.”

Violeta przez całe życie badała Teresę (swoją babkę) na obrazach, traktowała „jak przedmiot badań, zamkniętą sprawę”, nie przyszło jej do głowy, by drążyć dalej, czy faktycznie Teresa uciekła z kochankiem. Przez lata uczestniczyła w wymazywaniu nieobecnej z pamięci rodziny. Nie odważyła się zajrzeć głębiej, odkryć zapomniane pokoje. Aż do teraz. Bo co się naprawdę zdarzyło?

„Zamknięte pokoje” to rodzinna saga z tajemniczą kobiecą mumią za ukrytymi drzwiami. To opowieść o odkrywaniu rodzinnych tajemnic, o sztuce, która pozwala zatrzymać to, co zniszczy czas. O tym, że wielu chce się pozbyć przeszłości, pozostawić w kącie, by nie mogła przeszkadzać. Bardzo intrygujący był pomysł na powieść, wykonanie jak dla mnie trochę słabsze.

OCENA: 4,7/ 6

Wyzwanie biblioteczne 2016