"Barwa ciszy"- Rosamund Lupton

Autorka: Rosamund Lupton

Wydawnictwo: Świat Książki
Rok: 2016
Stron: 304

Yasmin Alfredson przybywa wraz z głuchą córką Ruby na Alaskę, by spotkać się tam z mężem Mattem, dokumentalistą, który przebywa na północy, filmując przyrodę. Dowiaduje się po przylocie, że wioska, w której mieszkał Matt, Anaktue, została strawiona przez wielki pożar i że nikt nie ocalał. Yasmin, wbrew temu, co twierdzi policja, wierzy uparcie, że jej mąż przetrwał, i wyrusza na jego poszukiwania. Wraz z córką przemierzają ciężarówką pustkowia Alaski podczas nocy polarnej. Przez całą drogę podąża za nią tajemniczy wóz, a na laptopie jej córki pojawiają się anonimowe maile ze zdjęciami martwych zwierząt.
Czy Yasmin odnajdzie męża? Co naprawdę wydarzyło się w Anaktue?

Zimno. Cicho. Północna Alaska, gdzie łzy mogą zamarznąć. 

W wiosce Anaktue, w której przebywał Matt, twórca filmów przyrodniczych i mąż Yasmin, doszło do katastroficznego pożaru. Policja twierdzi, że nikt go nie przeżył. Mimo tragicznych okoliczności Yasmin nie wierzy w śmierć męża i wraz z córką Ruby wyrusza w pełną niebezpieczeństw, wręcz szaloną podróż, by go odnaleźć.

Jako psychologiczna powieść „Barwa ciszy” sprawdza się bardzo dobrze. Mamy realnie przedstawione emocje: Yasmin, która usilnie trzyma się nadziei, „Matt musiał żyć, bo ona go kochała, emocjonalna prawda, tak dojmująco odczuwalna i absolutna, że opierała się wszelkim emocjonalnym argumentom.” Ciekawym aspektem było ukazanie cichego świata jej córki Ruby: głuchoniemej dziewczynki, „Moje imię to kształt, nie dźwięk. Jestem dziewczynką złożoną z liter”, jej komunikacji z rodzicami, ze światem. Przemawia do czytelnika ukazanie determinacji w poszukiwaniach, bezwarunkowa miłość do dziecka, strach przed porzuceniem na pastwę losu.

„Boję się, kiedy mówię swoim głosem. To tak, jakby już mnie nie było. Kiedy mówię własnym głosem, znikam.”

Z drugiej strony jako thriller, który ma „mrozić krew w żyłach”, czegoś mu brakuje. Wprawdzie droga do Anaktue jest niebezpieczna, ktoś śledzi bohaterki i przesyła im maile ze zdjęciami martwych zwierząt, jednakże liczyłam na większe zaskoczenie. Moim zdaniem „urwane” zakończenie nie pasuje do całości. Wkradły się także nudniejsze fragmenty, kilka postaci jest tylko wspomnianych, bez głębi psychologicznej, za dużo jest opisów zwierząt i ich zwyczajów.

Najnowsza powieść Lupton trochę mnie rozczarowała (w porównaniu do emocjonalnie miażdżącej „Siostry” i „Potem”), jednakże to i tak wzruszająca historia o miłości, nadziei i determinacji, a także historia o ludziach, którzy wierzą w usprawiedliwienie w imię większego dobra. Polecam zainteresowanym.

OCENA: 5/ 6