"Więzień Nieba"- Carlos Ruiz Zafon

Autor: Carlos Ruiz Zafon

Wydawca: MUZA S.A.
Rok: 2012
Stron: 416

Poznajcie sprawy, o których Barcelona chciałaby zapomnieć na zawsze…

„Nad Barceloną zapadła noc czarniejsza niż zwykle.”

Opowieść zaczyna się w zasadzie w momencie, gdy w roku 1957 do księgarni rodziny Sempre przybywa odrażający kuternoga, starzec wydawałoby się jakby z innej bajki. Niepokoi on bardzo Daniela, ponieważ na zakupionej książce zostawia tajemniczą dedykację dla jego przyjaciela Fermina Romero, „który powrócił spośród umarłych i jest w posiadaniu klucza do przyszłości.” Daniel czując, że coś zagraża bliskim mu osobom, próbuje to wyjaśnić na własną rękę, ale bezskutecznie, natomiast Fermin początkowo błaga o milczenie i zaufanie, z czasem wyjawia mroczne fakty ze swojej przeszłości, zrzucając ciężar z serca. Wcześniej milczenie chroniło przed bolesną prawdą, która została ukryta, ponieważ nie było innego wyjścia, jak cierpieć w milczeniu, by kolejne pokolenie mogło normalnie żyć. Ale czy mamo prawo osądzać taką decyzję?

Druga i trzecia część książki, są narracją z punktu widzenia Fermina- to obraz życia w specyficznym piekle, gdzie płynęły kolejne dni bez nadziei, które znieczulały duszę. Klimat magii, tak nieodłącznie kojarzony z Zafonem w tym punkcie ustępuje ponuremu nastrojowi: odważnym scenom tortur, dehumanizacji, nieznającemu granic złu i okrucieństwu. To obrazy silnie oddziałowujące na emocje, wywołujące niedowierzenie jak mogło się to dziać za pozwoleniem, oburzenie, a w Danielu (historii słuchającym Fermina), który jest kolejnym łańcuchem w tej historii - budzi się nienawiść i niszczące chęć zemsty. W tych wspomnieniach pojawia się postać tytułowego Więźnia Nieba, szalenie intrygującej i barwnej postaci. W ogóle wszyscy bohaterowie są niezwykle malowniczy, każdy charakterystyczny, z emocjami szarpiącymi ich często zbolałe dusze, niektórym dana została szansa, by „urodzić się jeszcze raz”, niektórych walka prawdopodobnie skazana jest na klęskę.

„Czytał książki opowiadające o świecie, w który on już nie wierzył. Żył na przekór wspomnieniom i na przekór wyrzutom sumienia.”

Uwielbiam styl Zafona: kwiecisty, lecz zarazem zrozumiały język, który wyraża miłość do książek i literatury (czasem niedocenianej), jego bogatą wyobraźnię, inteligentny humor, klimat miasta i tamtych czasów- to wszystko sprawia, że pisarz zabiera czytelnika w głąb swojej powieści, od której trudno się oderwać. Odczytałam także jakby jej filozoficzny wymiar: refleksje na temat natury ludzkiej- plus kwestie wolności, przyjaźni, poświęcenia.

Zakończenie książki z pewnych względów jest pomyślne, lecz pozostawia ogromny niedosyt. Jednak Zafon wprost mówi, że „prawdziwa historia jeszcze się nie skończyła. Dopiero się zaczęła.” Tak więc mam nadzieję na kolejną przygodę z bohaterami cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek, do której Was z całego serca zachęcam.

OCENA: 5,5/ 6