"Zgoda na szczęście"- Anna Ficner-Ogonowska

Autor: Anna Ficner-Ogonowska

Wydawca: ZNAK
Rok: 2013
Stron: 460


Już na wstępie powiem, że nie czytałam poprzednich tomów, jakoś tak się złożyło, że akurat ten trzeci wpadł mi w ręce. Trochę pewnie straciłam z lektury od samego początku, ale może uda mi się nadrobić poprzednie części.

Hanka martwi się o siostrę, z której wychodzą lęki emocjonalne po porodzie synka, chęć udowodnienia, że różni się od swojej matki. Ona natomiast zmaga się z ciężarem zatajania rzeczywistości- pewnym sekretem rodzinnym oraz uczy się cieszyć chwilą obecną nacechowaną bliskością Mikołaja. Czuje się jak tchórz z dobrymi intencjami.

Moje wrażenia są raczej pozytywne, chociaż mam zastrzeżenia: miejscami powiewało dłużyzną, zbytnim spokojem. Jak dla mnie brakuje pogłębionej charakterystyki Hanki (nie wiem, może było to wcześniej zrobione), co mnie zdziwiło, bo to głównie na niej jest skoncentrowana ta opowieść. Polubiłam natomiast Dominikę, która rozbraja bezpretensjonalnością, wielowątkowym sposobem mówienia, która w każdej sytuacji jest sobą. Pozostali są dobrzy, sympatyczni, prawdziwi, jakby z sąsiedztwa, nie ma żadnego czarnego charakteru.

Pisarka przemyciła wiele trafnych, życiowych spostrzeżeń, jak to: w życiu nie można udawać, bo szkoda czasu na udawanie. Z tej historii przebija wiara, że jutro będzie lepiej, że się przezwycięży cierpienie, strach o bliskich, swoje demony. Trzeba podejmować wysiłki, ponieważ bezczynność to największy ludzki błąd. To ciepła, pogodna, miejscami smutna opowieść, która mówi, że nie ma zamkniętej drogi do szczęścia. Trzeba się na nie zgodzić, zapamiętać bezcenne chwile spędzane w gronie rodziny, przyjaciół, wspierać się z całych sił- bo raz się jest pocieszanym, a raz ty musisz wesprzeć.

„Życiowa szachownica uczuć. Białe i czarne pola, po których należało się poruszać niezależnie od tego, na jakim kolorze przyszło się zatrzymać.”

OCENA: 4,3/ 6
Wyzwanie Biblioteczne