"Ostatnia z rodu Brontë"- Catherine Lowell

Autorka: Catherine Lowell

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok: 2016
Stron: 440

Samantha Whipple po przedwczesnej śmierci ojca według powszechnej opinii staje się dziedziczką skarbu w postaci licznych pamiętników, obrazów, listów oraz rękopisów powieści pozostawionych przez znane przedstawicielki rodu Brontë. Wedle spekulacji znawców i miłośników tematu otrzymała te skarby w spadku po swojej rodzinie, która od lat skrzętnie skrywa je przed światem. Samantha tymczasem żyje w przekonaniu, że nic takiego nie istnieje, a wszystkie te domysły można włożyć między bajki.
Gdy podejmuje studia na Oksfordzie, przekonuje się jednak, że mityczne przedmioty z przeszłości istnieją. Główną rolę w jej życiu zaczynają odgrywać stare książki z odręcznymi notatkami ojca. Zgłębiając tajniki literatury pod okiem przystojnego, choć nieprzeniknionego profesora, Samantha wyrusza na poszukiwania tajemniczej spuścizny po swoich przodkach.

Samantha zaczyna studia na Oxfordzie, na wydziale literatury angielskiej. Pochodzi ona z rodziny sióstr Brontë, które „nawet zza grobu potrafiły dokonywać rzeczy, które wykraczały poza moje możliwości”. Te pokrewieństwo jest dla bohaterki niczym przekleństwo, do tego jej zmarły ojciec pozostawił jej w spadku ezoteryczne lekcje zwane Przestrogami doświadczenia oraz zakładki jako wskazówki do prezentu. Czym one są? 

Opis fabuły brzmi nawet intrygująco, ale niestety muszę stwierdzić, że ta lektura nie spełniła moich oczekiwań. W sumie ciężko mi określić czy to pomysł, czy wykonanie było nietrafione. Sam to dziewczyna bardzo ekscentryczna, typ bardzo samotny, wydaje się być bardzo pochłonięta historią słynnych sióstr pisarek, ale nie ma pasji. Nie cierpi schedy po przodkach, ale szuka skarbu- tego nie rozumiem, często mnie irytowała. Liczyłam, że inaczej zostanie przedstawiona relacja bohaterki z jej promotorem James Orville, „młodym i niebrzydkim”- a z jednej strony została przedstawiona bardzo schematycznie (wiedziałam co nastąpi), z drugiej strony dziwne są ich polemiki i dyskusje o literaturze, którą inaczej postrzegają. Ich spotkania są pełne sprzeczności: nie dogadują się, ale ciągnie ich do siebie.

„Z pewnym niesmakiem stwierdziłam, że mnie to pociąga. Najwyraźniej nie mogłam się oprzeć inteligencji.”

Myślę, że największym mankamentem tej książki jest wolna, czasami wręcz nużąca akcja oraz mała ilość słabo zarysowanych bohaterów. Powiedziałam bym nawet, że ci, których już nie ma: jak siostry Bronte czy ojciec Sam, bardziej są obecni na stronach, niż pozostali. W sumie najbardziej zaakcentowanym wątkiem jest mocna więź, jaka łączyła Sam z ojcem, przywołuje ona niejednokrotnie wspomnienia z przeszłości, stara się rozwikłać jego mętne wskazówki.

Z kolei oryginalne są refleksje i analizy dzieł literackich sióstr, szczególnie w pamięć zapadła mi ta na temat relacji bohaterów „Wichrowych Wzgórz”- która teraz sprawiła, że trochę inaczej patrzę na tamtą lekturę.

„Nic nigdy nie jest tylko opowieścią.”

„Ostatnia z rodu Bronte” to opowieść dla fanów sławnych sióstr pisarek, dla tych, którzy lubią doszukiwać się ukrytych znaczeń i przesłań, których nie zrazi dosyć monotonna fabuła, pełna pewnej dozy obsesji bohaterów i ich szalonych decyzji. Decyzję, czy się z nią zapoznać, pozostawiam czytelnikom.

OCENA: 4-/ 6