"Krew na placu lalek"- Krzysztof Kotowski

Autor: Krzysztof Kotowski

Wydawca:Prószyński i Ska
Rok: 2011
Stron: 408

W zrujnowanym, opuszczonym pałacu na pograniczu niewielkiego miasteczka, z głębokiego snu budzi się młoda kobieta – Maria. Leży na zabrudzonej starym tynkiem podłodze. Wokół zniszczone ściany, fragmenty starych malowideł, na suficie – miejsce po wielkim, zapewne wspaniałym niegdyś żyrandolu. Gdy odzyskuje świadomość, dostrzega stojącą przy niej ośmioletnią dziewczynkę, rozpaczliwie proszącą o pomoc, która nie potrafi jednak wyjaśnić, czego się boi. Mimo że Maria doskonale pamięta, z kim i w jaki sposób przybyła do pałacu, nikt nie pamięta jej. Nikt z miasteczka nie ma też pojęcia, kim jest ośmiolatka. W domu rodzinnym Marii mieszkają zupełnie nieznani ludzie. Jej samej nie rozpoznają ani sąsiedzi, ani dotychczasowi znajomi, a policja nie jest w stanie odszukać jej nazwiska w żadnym spisie ludności. Przerażona kobieta rozpoczyna dochodzenie na własną rękę, aby odnaleźć utraconą tożsamość i uciec przed nieznanym zagrożeniem. Prawda zmrozi krew w żyłach tych, którzy ją poznają.

Akcja toczy się dwutorowo. Historię Marii poznajemy dzięki fragmentom z jej dziennika. Jest to przeplatane wydarzeniami z  perspektywy policjantów, jak czytają ten dziennik i prowadzą śledztwo, by rozwikłać zagadkę kobiety oraz odkrywają niepokojące zjawisko porwań dzieci. Owocuje to wciągającą i zaskakującą treścią, czyta się szybko i dobrze.

„Za tym wszystkim stoi tajemnica, która może okazać się piekłem niezdolnym do pojęcia”.

W swoim dzienniku Maria przedstawia zdarzenia, w którym ma swój udział ona i zagubiona dziewczynka Justyna, która prosi ją o pomoc. Pojawia się też postać starszego, eleganckiego dżentelmena Andre, który gości je u siebie. Jaka jest jego rola? A cała sprawa jest bardzo dziwna, jak tylko bohaterki znikają ludziom z oczu, ci je zapominają. Nie istnieją w świadomości i wspomnieniach innych. Jak udowodnić, że jest się tym, kim się jest, skoro świat uważa, że ktoś taki nigdy nie istniał?

„Nie ma nic bardziej kłamliwego, niż nasza pamięć”.

Maria czuje się bardzo zagubiona, zaczyna obojętnieć, w tym ogarniającym ją strachu i rozpaczy. Nieoczekiwanie to Justynka dodaje jej sił, sama napędzana wiarą i pewnością.

„Trzeba robić, co się da, a nie martwić się, że nie można zrobić czegoś, czego nie można.”

Powieść ma swój klimat. Samo zakończenie historii Marii, trochę za dużo tu zawiłej treści filozoficznej, to tylko mało mi się podobało, ale w tym miejscu autor zamieszcza wyjaśnienia dotyczące teorii, które przyświecają tej książce. Na pewno niebanalne, ale czy przekonujące? Tu czytelnik musi indywidualnie ocenić.

„Każdy ma cel. Życie bez celu jest udręką. Każdy żyje po coś. Mniejsze lub większe dzieło do wykonania, nawet jeżeli wydaje mu się inaczej”.

Kryminał paranormalny, z pogranicza filozofii, taki nietypowy. Wątek fantastyczny wtapia się w fabułę książki, dotyczy przebiegu wydarzeń, przyczyn stanu, a nie samego rozwikłania śledztwa.

Tak więc polecam, to intrygująca lektura.

Tytuł: 5,5/6

Okładka: 5,5/6

Motywy/ fabuła: 5,5/6

Bohaterowie: 5/6

Język/styl: 5/6

OCENA 5,4/6